اعلامیه کمیته مرکزی سازمان
بمناسبت ده اکتبر روز جهانی
پیکار برای الغای
مجازات اعدام
کارزار
علیه اعدام
، کارزار
زندگیست ،
جهانی را باید
علیه آن
سازمان داد
در
آستانه روز
جهانی علیه
اعدام قرار
داریم . اعدام ،
توحش و کشتار در
چهار گوشه جهان
بیداد می کند. در
ایران ما
همچنان دارها در
انظار عمومی برپاست،
ایران همچنان
مقام دوم اعدام
در جهان را داراست،همچنان
اعدام وحلق آویز
کردن زندانیان
به شکلی سیستماتیک
و گسترده در بیش
از 15 زندان ایران به اجرا درمیاید؛
همچنان سیستم سکوت
، انکار وفراافکنی
در باره این مجازات
های وحشیانه ،
سیاست رایج در
حکومت اسلامی است.
مجازات
اعدام این قتل
دولتی ، به یک ابزار
مهم در دست دولتمردان
و قدرتمندان تبدیل
شده است که می تواند
هر آن در هر گوشهء
از جهان توسط دولت
و گروههای فشار
و زور اعمال شود.
در ایران تعداد
اعدام ها چون هرسال
بالا است . در سال
جاری بیش از 650 اعدام
صورت گرفته است.مجازات
اعدام قتل عمدی
است که توسط دولت
اجرا می گردد و
حربه ای در دست
دولتمداران جمهوری
اسلامی برای حفظ
قدرت شان است.
در سی
و پنج سال اخیر
حکومت جمهوری اسلامی
این را به خوبی
نشان داده است.
هفته گذشته محسن
امیر اصلانی به
جرم « تفسیرو قرائت
جدیدی از قران
» به دار آویخته
شد و هم اکنون دهها
تن در انتظار این
مجازات غیر انسانی
در راهروهای مرگ
بسر می برند. از
جمله ریحانه جباری
، سحر مهابادی
، سامان نسیم ،
ارژنگ داوودی ،
محمد عبداللهی،
بختیار معماری
، سیروان نژادی،
مصطفی سلیمی و
دهها تن دیگر
در این انتظار
وحشتناک صف
کشیده اند تا
جلادان زندگی
را از آنان
بگیرند!
واقعیت
آنست که حکومت
اسلامی ایران ،
همواره همزاد جنایت
و خصوصا جنایت
سازمانیافته بوده
است. اعدام و کشتن
مخالفان از آغاز
شکل کیری جنبش
اسلامی با کشتن
کسروی ها شروع
شد. با روی کارآمدن
رژیم اسلامی ،
روحانیت حاکم کشتن
مخالفان را از
پشت بام مدرسه
رفاه آغاز کرد.
تمرین کشتاربا
اعدام برخی از
مقامات نظام سلطنتی
آغاز و سپس کمونیستها
، بهائیان ، رهبران
و فعالان خلق کرد
و ترکمن وعرب و
بلوچ و آذری ، مجاهدین
خلق و دیگر
دگر اندیشان را
فراگرفت. این رژیم
فاشیست جدا از
صدور احکام اعدام
در بیدادگاههای
خود ، بطور غیر
رسمی نیز چه در
داخل کشور و چه
در خارج از کشور
از حربه ترور نیز
بهره گرفته است
که طی آن صدها نفر
از فعالین سیاسی
و نویسندگان و
روشنفکران جان
خود را از دست دادند
. زنجیره
کشتارهای سیاسی
و ایدئولوژیک ،
در ولایت مطلقه
فقیه هرگز مرزی
نشناخت و گورستانهای
ییدا و ناپیدا
در سراسر کشور
، نشانه های آشکار
زخمیست که بر پیکر
جامعه ایران وارد
آمده است. کشتار
هزاران هزار انسان
آزاده در طول دهه
خونین شصت بویژه
تابستان 67 سرآمد
این جنایات بوده
است.
هرچند ماشین
اعدام و
کشتار مخالفان
فکری و عقیدتی
و سیاسی هرگز در
حکومت اسلامی باز
نایستاده است،
اما حکومت اسلامی
در مقابله با همه پدیده
های اجتمایی ،
جز با سلاح سرکوب
و اعدام سخن نگفته
است. اعدام بزهکاران
اجتمایی و قربانیان
اعتیاد و قاچاق
و دزدی و
" جرائم " جنسی و
... بصورتی گسترده
در حال اجراست
و سالانه دهها
و حتی صدها نفر
به همین جرم اعدام
و حلق آویز میشوند.
در بسیاری از موارد
حتی اسامی و مشخصات
اعدام شد گان اعلام
نمیشود و گزارشات
سازمانهای مدافع
حقوق انسانی حاکی
از کشتارهای گسترده
و مخفی در بسیاری
از زندانهای کشور
، خصوصا در خراسان
است. به همین خاطر
رقم واقعی اعدامها
در ایران به مراتب
از ارقام رسمی
مندرج در رسانه
ها بیشتر است.
این در حالیست
که اعدام ، جان
همجنس گرایان وکسانی
که روابط خارج
از ازدواج دارند
را تهدید میکند
و تابحال دهها
مورد اعدام در
این رابطه گزارش
شده است. همچنین
ارتداد و خارج
شدن از دین رسمی در حکومت
اسلامی
نیز مجازات اعدام
دارد. بسیاری
از جوانان و نوجوانان
و حتی کودکان بجرم
هایی اعدام و مجازات
میشوند که در بسیاری
از کشورهای جهان
جرم محسوب نمیشود.
از آغاز
بقدرت رسیدن رژیم اسلامی
سرمایه در ایران
، هفته و ماهی نبوده
است که جان انسانی
توسط قدرت دولتی نابود نشده
باشد. آیت الله
خمینی ،
با گزینش آیت الله
خلخالی و گیلانی
ونیری وموسوی اردبیلی
و موسوی تبریزی
و... در مقام قاضیان
شرع و اجرای قانون
قصاص ، اعدام را
بعنوان اصلی ترین
سلاح حفظ نظام
اسلامی
به خدمت گرفت.
ماشین اعدام در
تمام این دوران و در تمام
کشور،مشغول خونریزی
و کشتار بوده است.
باید پذیرفت که اعدام، قتل
عمد دولتی است
. اعدام باید مطلقا
ممنوع شود. لغو
مجازات اعدام و
ارزش نهادن به
جان انسان، اولین
گام در مبارزه
با فرهنگ آدمکشی
در جامعه است. مجازات
اعدام شنیع ترین
شکل قتل عمد است،
که توسط دولت به
اجرا گذارده میشود.
دولت با اعلام
قبلی، و در نهایت
حق بجانبی و خونسردی،
تصمیم به کشتن
کسی میگیرد و روز
و ساعت واقعه را
هم اعلام میکند.
وقتی آدم کشی و
کشتن انسانی مطابق
قانون مجاز باشد،
هرگز نمیتوان جلوی
تکرار همین عمل
در میان اتباع
جامعه را گرفت.کشتن توسط دولت
، تابوی اخلاقی
حرمت انسان را
در جامعه میکشد
و راههای مقابله
مدنی ، معقولانه
و انسانی را با
معضلات اجتمایی
، از مردم سلب میکند.
بی شک اعدام خود
یک رقم بزرگ در
آمار قتل و جنایت
است . تمام تجربه
خونین رژیم اسلامی
وتمام تاریخ بشری
به عیان آشکار
میکند که با اعدام
و سرکوب وحشیانه
نمیتوان به معضلات
و مشگلات واقعی
جامعه پاسخ داد.
در پنجاه
سال گذشته بسیاری
از دولتها به مجازات
اعدام پایان داده
اند. جنبش رو به
رشد علیه اعدام
در جهان، عامل
مهمی در جهت پایان
دادن به این مجازات
غیر انسانی و این
جنایت دولتی است.
یک سنگر مهم و قدرتمند
این جنبش، در ایران
و در مقابل جمهوری
اسلامی است. رژیمی که بیشترین
اعدامها را به
نسبت جمعیت داراست
و در کناراعدامهای
غیرعلنی ، به شکل ددمنشانه
ای حلق آویز کردن
محکومین در انظار
عمومی را نیز به
نمایش میگذارد
و با سنگسار و اجرای
قوانین ارتجاعی
و قرون وسطایی
قصاص و خشونت سازمانیافته
را در کشور رواج
میدهد. به
همین دلیل یک خواست
مهم مردم ایران
پایان دادن به
اعدام و سنگسارو
لغو همه قوانین
وحشیانه شرع و
قصاص است.
مبارزه
با مجازات اعدام
، مبارزه تمام
وجدانهای آگاه
و بیدار است. برای
مبارزه با اعدام
داشتن یک روز علیه
این جنایت دولتی
کافی نیست. مبارزه
با اعدام مبارزه
ایئ پیگیر و همگانی
را می طلبد
سازمان
راه کارگر که خود
را بخشی از جنبش
جهانی علیه اعدام
میداند ، از مبارزه
مردم در همه کشورها
برای پایان دادن
به اعدام ، قاطعانه
حمایت میکند. برای
ما ده اکتبر
مناسبتی است که
بار دیگر از همه
سازمانها و گروهها
و نهادهای بشردوست
و مترقی و همه مردم
ایران و جهان بخواهیم در مقابل
این توحش قد علم
کنند و با صدای
بلند اعلام نمایند
که اعدام در همه
کشورهای جهان باید
فورا، قانونا و
عملا ممنوع اعلام
شود و حکم همه محکومین
به اعدام فورا
لغو گردد. سازمان
ما همگان را فرامیخواند
به مبارزه مردم
ایران برای پایان
دادن به اعدام
و سنگسار و در هم
شکستن ماشین سرکوب
یاری رسانند. ،
بی شک پیروزی این
مبارزه میتواند
جهانی انسانی ،
آزاد و برابر را
برای همگان به
ارمغان آورد. برای
موفقیت این کارزار
جهانی آستین ها
را بالا زنیم!
سرنگون
باد رژیم اسلامی
ایران
زنده باد
آزادی - زنده
باد سوسیالیسم
کمیته مرکزی
سازمان راه کارگر
www.rahekaregar.com
اکتبر 2014- مهرماه
1393